Zanim Pani nadała moje imię wilczakowi – uprzedzałam. To imię zobowiązuje! I tak ze zwykłego psowilka wyrasta OSOBOWOŚĆ. Kocha wszystko to co kocha moja Pani: jej książkę, jej krem, jej kapeć, jej jesienny but, jej kanapkę, jej skarpetkę. Pani szanuje, ona szanuje poprzez zjadanie. „Szanuj posiłek, bo możesz nie mieć drugiego”. Młoda pragnie z miłości do Pani spełniać jej zachcianki. Czytaj dokładnie: jej zachcianki, czyli Pani. Pani chce batonik, Nuka wilczak go zjada – też go chce, Pani chce posiedzieć w fotelu – wilczak siedzi pierwszy. Przy takiej bestii trzeba uważać na to co się mówi. Pani zapytała: „Gdzie Grześ?” I zanim się obejrzała, wilczak dał w długą i popędził szukać Grzesia. Mówisz i masz!