HISTORIA RASY: wyodrębniono i zaczęto hodować tę rasę w latach gorączki złota (1880-1910). Poszukiwacze przygód i fortuny tłumnie ruszyli wtedy na Alaskę. Zmuszeni do przemieszczania się, przejęli od rodowitych mieszkańców sposób korzystania z pomocy psów. Do ciągnięcia sań z ciężkim ładunkiem poszukiwano oczywiście najpotężniejszych okazów.
Tylko nieliczni, do których los się uśmiechnął, mogli sobie pozwolić na kupno psów w rodzaju bernardyna. Inni musieli się zadowalać psami miejscowymi. Początkowo były one w pogardzie, a nazywano je wszystkie „husky” (słowo to nie oznaczało konkretnej rasy, oznaczało „ochrypły” i najprawdopodobniej pochodziło od zniekształconego słowa „eskimo”) z powodu ich rzekomej dzikości. Wkrótce doceniono ich zalety – solidność i zapał do pracy, w czym zdecydowanie górowały nad psami sprowadzanymi z daleka. Największe uznanie zdobyły psy ludu Mahlemute, zamieszkującego zachodnią Alaskę.
OSOBOWOŚĆ I CHARAKTER: Wobec ludzi malamut jest bardzo przyjacielski, choć nie przylepny. Oddany rodzinie z racji swego bardzo silnego instynktu stadnego, zachowuje powagę, dumę i powściągliwość w okazywaniu uczuć. Wzorzec określa go jako psa nie tylko jednego pana, co nie oznacza jednak, ze pójdzie za każdym, kto obdarzy go serdecznym słowem czy gestem. Wszelkie źródła podkreślają wrodzoną tej rasie opiekuńczość wobec dzieci. Zwłaszcza suka jest wobec nich uległa i może okazać się idealna dla kogoś, kto poszukuje dużego psa rodzinnego. Mimo wyglądu psa – wilka malamut nie ma w sobie nic z cerbera – to niezbyt dobry stróż. Nie jest hałaśliwy. Ale jego okazała sylwetka i pełna godności postawa sprawiają, że potrafi odstraszyć intruza, co w wielu przypadkach jest najważniejsze. Ten doskonały, spokojny towarzysz bywa zaczepny wobec psów. W młodym wieku lubi się bawić, dorastając poważnieje. Wieczne szczenięce rozbrykanie charakteryzujące niektóre psy nie jest z pewności jego cechą.
WYGLĄD: To duży, imponujący pies zaprzęgowy, mający w sobie coś z wilka, jakby żywcem wyjęty z powieści Curwooda i Londona. Zwarty o sylwetce wpisanej w prostokąt, powinien być potężny, ale nie za ciężki, nadwaga wpływa bowiem niekorzystnie na jego aktywność. Układ kostny ma mocny, łopatki potężne, zad muskularny. Bardzo szeroka klatka piersiowa świadczy o jego wytrzymałości. Szczególnie imponująca jest jego głowa. Szeroka i silna, noszona wysoko, o uszach raczej małych, stojących, szeroko rozstawionych (co odróżnia go od siberian husky). Kufa jest masywna, lekko zwężająca się ku nosowi, czarnemu lub (w przypadku psów brązowych) wątrobianemu. Oczy są zawsze brązowe (kolor niebieski oka jest niedopuszczalny), skośne, średniej wielkości, w kształcie migdałów. Ogon noszony na grzbiecie (nie położony na boku ani nie zakręcony w obwarzanek, jak np. u rasy akita inu), tworzy piękny pióropusz. Malamut ma wspaniałe, podwójne futro, złożone z długiego, szorstkiego włosa okrywowego i krótkiej, wełnistej, natłuszczonej „podszewki”. Ten podszerstek, którego pies pozbywa się wraz z nadejściem lata, pozwala mu stawić czoło zimowej pogodzie. Istnieją dwa rodzaje ubarwienia: szare (od srebrzystego po czarne) i brązowe (od piaskowego po rude). Włos rozjaśnia się (aż do białości) na kufie, łapach, ogonie oraz na klatce piersiowej i brzuchu.
SZCZEGÓŁY WZORA RASY (kliknij źródło: Związek Kynologiczny w Polsce)
WIELKOŚĆ / CIĘŻAR CIAŁA: Rasa jest naturalnie zróżnicowana pod względem wielkości. Pożądane gabaryty psa zaprzęgowego to:
Psy: 25 cali w kłębie, 85 funtów (63,5 cm, 38 kg).
Suki: 23 cale w kłębie, 75 funtów (58,5 cm, 34 kg).
