O samotności nie-mojej

trudno pisać, bo nie moja jest.

I gdybym nawet znała wymiar twego bólu,

gdybym zobaczyć mogła łzę,

którą tak skrzętnie chowasz…

Pisać bym nie mogła.

O samotności nie-mojej

nie mogę przestać myśleć.

I gdybym nawet tysiąc zajęć miała

i podróż w nieznane kraje,

o których marzę…

Cieszyć się nie umiem.

Jak długo ten stan będzie trwać?

Czy są granice samotności i współczucia?

Czy wreszcie możliwe są u … psa

tak ludzkie uczucia?