Rozpaczliwie szukam mojego misia, mojego największego przyjaciela, który przyjmował wszystkiego dobre i złe myśli i nigdy nie powiedział, że jestem złą suczką, że wypiłam całą wodę z miski, że nie zakopałam własnej kupy, że w nocy chrapię, że po kolacji uciekł mi bąk. Mój miś ukochany zaginął. Mam nadzieję, że tylko na chwilę, bo jak tu żyć bez misia? Szukam go za krzakiem, w dołku, za budą, za stertą drewna, za kominkiem, za fotelem, za łóżkiem. Wszystkie kąty obiegłam i nic. Pustka. Dziś nie usnę. Rozmyślam po suczemu, wspominam, nerwowo ciumkam własną łapę. Nie da się tak żyć. A może mój własny pluszowy miś postanowił, że ma dość suczych utrapień i radości? Jaki miś wytrzyma z suką malamutem? Noooo, tylko pluszowy bez serca? Mój ma serduszko…